Miss Communicatie

Ik vroeg hem of het lekker was. Zich half verslikkende in zijn soep met krokante croûtons, kermde hij: “Wat bedoel je juist?”

Vreemd dat hij het niet goed begrepen had. Mijn dictieverleden maakte dat ik mijn vragen telkens duidelijk ar-ti-cu-leer-de. Maar de ongemakkelijke blik in mijn richting dwong me om mijn stemvolume een streepje te doen stijgen. Met dezelfde intonatie, zij het ditmaal in stereo, herhaalde ik: “Of het lekker was!?” Een enkeling keek om.

Terwijl het schaamrood op zijn wangen haast de paarse kleur van mijn grootmoeders gordijnen had aangenomen, wrong hij zijn mond in allerlei bochten en bracht uiteindelijk uit: “Bbb,bwa, ja, eum, kon ermee door weet je.”

Nu wist ik dat hij niet van het enthousiaste type was. Niet de macho die van de daken schreeuwt dat hij kan feesten tot hij erbij neervalt. Laat staan dat hij om zo’n onbenulligheid enig vuur aan de dag zou leggen. Maar een dergelijk abnormale reactie op een doodsimpele vraag deed me voor het eerst afvragen wat ik in godsnaam ooit in die man heb gezien. Toegegeven, zijn lijf was niet mis en qua hygiëne moest hij niet onder doen voor pakweg Mister Proper. Een positief punt dat me steeds op het rechte pad zette als ik weer de drang voelde hem te bedriegen.

Mijn “wat hebben we hier”-blik was hem blijkbaar niet ontgaan aangezien hij vervolgens van wal stak: “Vind je het zelf niet, eum, wat ongepast om zulke vragen te stellen? Überhaupt hier?” Krijg nou wat! Wat is er meer gepast dan in een restaurant aan je partner te vragen of de soep die hij naar binnen speelt, hem smaakt? Natuurlijk interesseert het me geen moer of hij de soep van Knor of zijn moeder liever lust. Maar dat is etiquette, elementaire beleefdheid. Een nietszeggende conversatie aan de gang houden heet dat.

“Met alle respect, maar ik zie het probleem niet,” zei ik met enige nonchalance.

Als zijn hoofd nu kon ontploffen, moest dat een ongeziene explosie geven. Stukjes hersenen zouden op de ramen spatten, één oogbal in het bord van de man met de toupet naast ons. Die zou van het verschieten zijn hoofd te stevig bewegen waardoor het toefje haar van zijn schedel zou vliegen, recht in het bord van zijn blind date. Zij zou gedegouteerd weglopen, daarbij aanbotsen tegen de kelner met een volle plateau. Drankjes, rietjes en ijs all over the place. BANG! Mijn spiraal van stoute gedachten werd bruusk verstoord toen hij zijn vuist iets te enthousiast op tafel sloeg. (voor het eerst bemerkte ik dat de man die ik jarenlang had liefgehad een innerlijke kracht bezat die ik nooit had mogen opmerken, waren dat zíjn spieren?)

Enkele ondertussen week geworden croûtons besmeurden zijn crèmekleurige kostuum. “Ah zo, mevrouw ziet het probleem niet! Misschien wordt het eens tijd om het probleem wel te zien. Jarenlang heb ik die grote mond van je verdragen, maar nee, nu is het genoeg geweest, de maat is vol! Ik zwijg niet langer bij de zoveelste ongepaste reactie, nee, dat tijdperk is voorbij, jij bepaalt mij niet langer!”

Schijnbaar kalm maar door adrenaline gedreven, vroeg ik: “Vertel me een keer, Antoine, waar ben je eigenlijk mee bezig?” Hij kalmeerde wat, haalde rustig adem en zei ietwat verlegen maar met een twinkeling in zijn ogen: “Ze, ze heet Jessy, ik wist niet…” Jessy? Waar heeft die pummel het over? Wat had de windhond van de buren hier in godsnaam mee te maken? Denkt hij me even te kunnen beledigen om vervolgens doodleuk het gesprek verder te zetten? Maar ik liet me niet kennen en zette gezwind de conversatie verder. “Ah, ahaaa, Jessy…dat langbenige gedrocht dat je van op kilometersafstand ruikt aankomen…”

Dit was het moment waarop zijn kookpunt definitief bereikt was, als ik niet beter wist, zou ik geloven dat er rook uit zijn neusgaten kwam: “Ik wist dat er niet met je te praten valt, waarom doe ik nog moeite.” Hij stond op om het etablissement te verlaten. Net voor hij zich omdraaide, riep hij druk met zijn armen zwaaiend: “En ja, het was lekker! Veel lekkerder dan ik ooit bij jou heb gekregen!” (bij de ‘jou’ wees hij met zijn pink net boven mijn neus).

Bij het aanschijn van zijn uittocht, nam ik voor mijn toekomstige partners niet langer soep van de Delhaize te schenken. Wist ik veel dat liefde van de man écht door de maag gaat.